LEONBERGER - wzorzec FCI nr 145
POCHODZENIE: Niemcy.DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA : 04.01.1996.
UŻYTKOWOŚĆ: Pies stróżujący, do towarzystwa i rodzinny.
KLASYFIKACJA F.C.I. : Grupa 2
Pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do bydła.
Sekcja 2.2 Molosy typu górskiego
Bez prób pracy.
KRÓTKI RYS HISTORYCZNY
Na przełomie lat 30-tych i 40-stych XIX wieku Heinrich Essig, radny miasta Leonberg w pobliżu Stuttgartu, skojarzył biało czarną sukę nowofundlanda z tak zwanym „Barrym”, psem pochodzącym z klasztoru na Przełęczy św.Bernarda. Do kolejnych kojarzeń wykorzystany został pirenejski pies górski. Tak powstały bardzo duże, zwykle długowłose psy o białym umaszczeniu. Zamiarem Essiga było, aby przypominały one lwa, zwierzę herbowe miasta.
Pierwsze psy, które nazwano leonbergerami, urodziły się w roku 1846; łączyły one najlepsze cechy ras, wykorzystanych do kojarzeń. Już niebawem psy te stały się poszukiwane jako symbol pozycji właścicieli, a szczenięta z Leonbergu znajdowały nabywców na całym świecie. W końcu XIX wieku szczególnie wiele leonbergerów można było znaleźć w Badenii-Wirttembergii, gdzie pełniły role psów stróżujących i pociągowych. Obydwie wojny światowe spowodowały znaczne spustoszenie w populacji leonbergerów. Dzisiaj są to znakomite psy rodzinne, doskonale sprawdzające się w warunkach współczesnego życia.
WRAŻENIE OGÓLNE
Zgodnie z pierwotnymi założeniami, leonberger jest psem dużym, dobrze umięśnionym i potężnym, a przy tym eleganckim. Wyróżnia się harmonijną budową, spokojem i pewnością siebie, połączoną z dość żywym temperamentem. Zwłaszcza samce są potężne i imponujące.
WAŻNE PROPORCJE
Wysokość w kłębie do długości ciała jak 9 do 10. Głębokość klatki piersiowej stanowi niemal 50% wysokości w kłębie.
ZACHOWANIE/TEMPERAMENT
Będąc psem rodzinnym, leonberger doskonale sprawdza sie we współczesnych warunkach mieszkaniowych i życiowych; można go zabrać ze sobą wszędzie. Wyróżnia się niezwykle przyjacielskim nastawieniem wobec dzieci, nie jest lękliwy ani agresywny. Jako pies do towarzystwa jest układny, posłuszny i nieustraszony w każdej sytuacji.
Szczególnie ważne cechy temperamentu leonbergera to:
Pewność siebie i nadzwyczajne opanowanie.
Średni temperament (także, gdy chodzi o chęć do zabawy).
Chęć podporządkowania się.
Wysoka zdolność zapamiętywania i uczenia się.
Niewrażliwość na hałas.
GŁOWA
W całości bardziej głęboka jak szeroka, i raczej wydłużona, niż masywna. Długość kufy do długości mózgoczaszki w przybliżeniu jak 1 do 1. Skóra przylegająca, bez zmarszczek.
MÓZGOCZASZKA
Czaszka : Tak w profilu, jak oglądana z przodu jest trochę wypukła. Mocna, ale nie ciężka, proporcjonalna do tułowia i kończyn. Szerokość w partii potylicznej niewiele większa, niż w okolicy oczu.
Stop : Dobrze widoczny, ale umiarkowany.
TRZEWIOCZASZKA
Nos : Czarny.
Kufa : Dość długa, nigdy nie szpiczasta, grzbiet nosa jednakowej szerokości na całej długości, nie wklęsły, często lekko wysklepiony (nos rzymski).
Wargi: Dobrze przylegające, kąciki nie są obwisłe.
Uzębienie : Szczęki mocne, kompletny i ścisły zgryz nożycowy: siekacze żuchwy ustawione tuż za siekaczami szczęki. Zęby równo ustawione, w liczbie 42 zgodnie ze wzorem zębowym. Tolerowany brak M3. Dopuszczalny zgryz cęgowy. Kły żuchwy dostatecznie szeroko rozstawione.
Policzki : Słabo widoczne.
Oczy : Od jasno brązowych do bardzo ciemnych, średniej wielkości, owalne, ani głęboko osadzone, ani wypukłe, ani blisko siebie, ani szeroko rozstawione. Powieki przylegające, spojówki niewidoczne. Białkówka nie powinna być zaczerwieniona.
Uszy : Wysoko i niezbyt daleko z tyłu głowy osadzone, wiszące, średniej wielkości, mięsiste, płasko przylegające do głowy.
SZYJA
Lekko łukowata, płynnie przechodząca w łopatki. Raczej długa niż potężna, bez luźnej skóry czy podgardla.
TUŁÓW
Kłąb : Wyraźny, zwłaszcza u samców. Grzbiet : Mocny, prosty, szeroki.
Lędźwie : Szerokie, mocne, dobrze umięśnione.
Zad : Szeroki, stosunkowo długi, ładnie zaokrąglony i płynnie przechodzący w nasadę ogona, nigdy nie przebudowany.
Klatka piersiowa : Szeroka, głęboka, sięga co najmniej do łokcia. Nie jest beczkowata, ale raczej owalna.
Linia dolna i brzuch : Tylko trochę podciągnięte.
OGON
Bardzo dobrze owłosiony. Gdy pies stoi, zwisa luźno, a w ruchu jest tylko trochę zagięty, i w miarę możliwości nie powinien wznosić sie powyżej linii grzbietu.
KOŃCZYNY
Mocne, zwłaszcza u samców.
KOŃCZYNY PRZEDNIE
Proste, równoległe, niezbyt blisko siebie ustawione.
Łopatka/ramię: Długie, dobrze umięśnione, tworzą niezbyt głęboki kąt w stawie barkowym.
Łokcie : Przylegające do tułowia.
Śródręcze : Mocne, oglądane z przodu proste, oglądane z boku niemal pionowe.
Łapa : Skierowana prosto ku przodowi, nie wykręcona na zewnątrz ani do wewnątrz, okrągła, zwarta, place wysklepione, opuszki czarne.
KOŃCZYNY TYLNE
Oglądane z tyłu równoległe, ustawione niezbyt blisko siebie.
Miednica : Skośnie ustawiona.
Udo : Dość długie, ukośne, dobrze umięśnione. Staw skokowy: Mocny, dobrze kątowany.
Łapa: Skierowana do przodu, lekko wydłużona. Palce wysklepione, opuszki czarne.
CHODY
Przestrzenne i harmonijne we wszystkich tempach. Dobry wykrok i mocny napęd kończyn tylnych. Oglądane z przodu i z tyłu kończyny poruszają się równolegle zarówno w stępie, jak i w kłusie.
SZATA
SIERŚĆ
Od trochę miękkiej do twardej, wyraźnie długa, przylegająca, bez przedziałka, mimo obfitego podszerstka nie powinna zacierać linii ciała. Prosta, lekko falista jeszcze dopuszczalna. Na szyi i klatce piersiowej tworzy kryzę, szczególnie obfitą u samców. Na przednich nogach wyraźne pióra, obfite portki na udach.
Maść : Lwia, czerwona, brązowo czerwona, także piaskowa (jasno żółta i kremowa) i wszelkie odcienie pośrednie, zawsze z czarną maską. Dopuszczalne czarne końce włosów, ale czerń nie powinna przeważać w umaszczeniu. Rozjaśnienie maści na spodzie ogona, piórach i portkach nie powinno być aż tak znaczne, aby wyraźnie odróżniało się od maści zasadniczej. Biała plama lub krawacik na klatce piersiowej i białe włosy na palcach tolerowane.
WIELKOŚĆ
Wysokość w kłębie : Psy: 72 do 80 cm (pożądana średnia - 76 cm). Suki: 65 do 75 cm (pożądana średnia – 70 cm).
WADY
Wszelkie odchylenia od podanego wzorca powinny być uznane za wady i oceniane w zależności od stopnia nasilenia i wpływu na zdrowie i sprawność psa.
WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
Lękliwość lub agresja.
Poważne wady anatomiczne (np. wyraźnie iksowata postawa tyłu, mocno karpiowaty lub łękowaty grzbiet, przednie łapy silnie skierowane na zewnątrz, zupełnie strome katowanie przodu czy tyłu).
Trufla nosa czekoladowa.
Znaczne braki pigmentacji warg.
Braki uzębienia (z wyjątkiem M3). Przodozgryz, tyłozgryz i inne wady zgryzu.
Oczy inne, niż brązowe
Entropion, ektropion.
Ogon skręcony w pierścień lub wysoko zakręcony nad grzbietem.
Brązowe opuszki palców.
Sierść lokowata lub sznurowa.
Nieprawidłowa maść (czekoladowa z takimż nosem, czarna podpalana , czarna, srebrzysta, wilczasta).
Zupełny brak maski.
Nadmiar bieli (dalej, niż na palcach, biała plama na piersi większa od dłoni, biel w innych miejscach).
Każdy pies o nienormalnej budowie i/lub przejawiający zaburzenia zachowania powinien byćzdyskwalifikowany.
N.B. : Samce muszą mieć dwa normalnie wykształcone jądra, w pełni wyczuwalne w mosznie.
UŻYTKOWOŚĆ: Pies stróżujący, do towarzystwa i rodzinny.
KLASYFIKACJA F.C.I. : Grupa 2
Pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do bydła.
Sekcja 2.2 Molosy typu górskiego
Bez prób pracy.
KRÓTKI RYS HISTORYCZNY
Na przełomie lat 30-tych i 40-stych XIX wieku Heinrich Essig, radny miasta Leonberg w pobliżu Stuttgartu, skojarzył biało czarną sukę nowofundlanda z tak zwanym „Barrym”, psem pochodzącym z klasztoru na Przełęczy św.Bernarda. Do kolejnych kojarzeń wykorzystany został pirenejski pies górski. Tak powstały bardzo duże, zwykle długowłose psy o białym umaszczeniu. Zamiarem Essiga było, aby przypominały one lwa, zwierzę herbowe miasta.
Pierwsze psy, które nazwano leonbergerami, urodziły się w roku 1846; łączyły one najlepsze cechy ras, wykorzystanych do kojarzeń. Już niebawem psy te stały się poszukiwane jako symbol pozycji właścicieli, a szczenięta z Leonbergu znajdowały nabywców na całym świecie. W końcu XIX wieku szczególnie wiele leonbergerów można było znaleźć w Badenii-Wirttembergii, gdzie pełniły role psów stróżujących i pociągowych. Obydwie wojny światowe spowodowały znaczne spustoszenie w populacji leonbergerów. Dzisiaj są to znakomite psy rodzinne, doskonale sprawdzające się w warunkach współczesnego życia.
WRAŻENIE OGÓLNE
Zgodnie z pierwotnymi założeniami, leonberger jest psem dużym, dobrze umięśnionym i potężnym, a przy tym eleganckim. Wyróżnia się harmonijną budową, spokojem i pewnością siebie, połączoną z dość żywym temperamentem. Zwłaszcza samce są potężne i imponujące.
WAŻNE PROPORCJE
Wysokość w kłębie do długości ciała jak 9 do 10. Głębokość klatki piersiowej stanowi niemal 50% wysokości w kłębie.
ZACHOWANIE/TEMPERAMENT
Będąc psem rodzinnym, leonberger doskonale sprawdza sie we współczesnych warunkach mieszkaniowych i życiowych; można go zabrać ze sobą wszędzie. Wyróżnia się niezwykle przyjacielskim nastawieniem wobec dzieci, nie jest lękliwy ani agresywny. Jako pies do towarzystwa jest układny, posłuszny i nieustraszony w każdej sytuacji.
Szczególnie ważne cechy temperamentu leonbergera to:
Pewność siebie i nadzwyczajne opanowanie.
Średni temperament (także, gdy chodzi o chęć do zabawy).
Chęć podporządkowania się.
Wysoka zdolność zapamiętywania i uczenia się.
Niewrażliwość na hałas.
GŁOWA
W całości bardziej głęboka jak szeroka, i raczej wydłużona, niż masywna. Długość kufy do długości mózgoczaszki w przybliżeniu jak 1 do 1. Skóra przylegająca, bez zmarszczek.
MÓZGOCZASZKA
Czaszka : Tak w profilu, jak oglądana z przodu jest trochę wypukła. Mocna, ale nie ciężka, proporcjonalna do tułowia i kończyn. Szerokość w partii potylicznej niewiele większa, niż w okolicy oczu.
Stop : Dobrze widoczny, ale umiarkowany.
TRZEWIOCZASZKA
Nos : Czarny.
Kufa : Dość długa, nigdy nie szpiczasta, grzbiet nosa jednakowej szerokości na całej długości, nie wklęsły, często lekko wysklepiony (nos rzymski).
Wargi: Dobrze przylegające, kąciki nie są obwisłe.
Uzębienie : Szczęki mocne, kompletny i ścisły zgryz nożycowy: siekacze żuchwy ustawione tuż za siekaczami szczęki. Zęby równo ustawione, w liczbie 42 zgodnie ze wzorem zębowym. Tolerowany brak M3. Dopuszczalny zgryz cęgowy. Kły żuchwy dostatecznie szeroko rozstawione.
Policzki : Słabo widoczne.
Oczy : Od jasno brązowych do bardzo ciemnych, średniej wielkości, owalne, ani głęboko osadzone, ani wypukłe, ani blisko siebie, ani szeroko rozstawione. Powieki przylegające, spojówki niewidoczne. Białkówka nie powinna być zaczerwieniona.
Uszy : Wysoko i niezbyt daleko z tyłu głowy osadzone, wiszące, średniej wielkości, mięsiste, płasko przylegające do głowy.
SZYJA
Lekko łukowata, płynnie przechodząca w łopatki. Raczej długa niż potężna, bez luźnej skóry czy podgardla.
TUŁÓW
Kłąb : Wyraźny, zwłaszcza u samców. Grzbiet : Mocny, prosty, szeroki.
Lędźwie : Szerokie, mocne, dobrze umięśnione.
Zad : Szeroki, stosunkowo długi, ładnie zaokrąglony i płynnie przechodzący w nasadę ogona, nigdy nie przebudowany.
Klatka piersiowa : Szeroka, głęboka, sięga co najmniej do łokcia. Nie jest beczkowata, ale raczej owalna.
Linia dolna i brzuch : Tylko trochę podciągnięte.
OGON
Bardzo dobrze owłosiony. Gdy pies stoi, zwisa luźno, a w ruchu jest tylko trochę zagięty, i w miarę możliwości nie powinien wznosić sie powyżej linii grzbietu.
KOŃCZYNY
Mocne, zwłaszcza u samców.
KOŃCZYNY PRZEDNIE
Proste, równoległe, niezbyt blisko siebie ustawione.
Łopatka/ramię: Długie, dobrze umięśnione, tworzą niezbyt głęboki kąt w stawie barkowym.
Łokcie : Przylegające do tułowia.
Śródręcze : Mocne, oglądane z przodu proste, oglądane z boku niemal pionowe.
Łapa : Skierowana prosto ku przodowi, nie wykręcona na zewnątrz ani do wewnątrz, okrągła, zwarta, place wysklepione, opuszki czarne.
KOŃCZYNY TYLNE
Oglądane z tyłu równoległe, ustawione niezbyt blisko siebie.
Miednica : Skośnie ustawiona.
Udo : Dość długie, ukośne, dobrze umięśnione. Staw skokowy: Mocny, dobrze kątowany.
Łapa: Skierowana do przodu, lekko wydłużona. Palce wysklepione, opuszki czarne.
CHODY
Przestrzenne i harmonijne we wszystkich tempach. Dobry wykrok i mocny napęd kończyn tylnych. Oglądane z przodu i z tyłu kończyny poruszają się równolegle zarówno w stępie, jak i w kłusie.
SZATA
SIERŚĆ
Od trochę miękkiej do twardej, wyraźnie długa, przylegająca, bez przedziałka, mimo obfitego podszerstka nie powinna zacierać linii ciała. Prosta, lekko falista jeszcze dopuszczalna. Na szyi i klatce piersiowej tworzy kryzę, szczególnie obfitą u samców. Na przednich nogach wyraźne pióra, obfite portki na udach.
Maść : Lwia, czerwona, brązowo czerwona, także piaskowa (jasno żółta i kremowa) i wszelkie odcienie pośrednie, zawsze z czarną maską. Dopuszczalne czarne końce włosów, ale czerń nie powinna przeważać w umaszczeniu. Rozjaśnienie maści na spodzie ogona, piórach i portkach nie powinno być aż tak znaczne, aby wyraźnie odróżniało się od maści zasadniczej. Biała plama lub krawacik na klatce piersiowej i białe włosy na palcach tolerowane.
WIELKOŚĆ
Wysokość w kłębie : Psy: 72 do 80 cm (pożądana średnia - 76 cm). Suki: 65 do 75 cm (pożądana średnia – 70 cm).
WADY
Wszelkie odchylenia od podanego wzorca powinny być uznane za wady i oceniane w zależności od stopnia nasilenia i wpływu na zdrowie i sprawność psa.
WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
Lękliwość lub agresja.
Poważne wady anatomiczne (np. wyraźnie iksowata postawa tyłu, mocno karpiowaty lub łękowaty grzbiet, przednie łapy silnie skierowane na zewnątrz, zupełnie strome katowanie przodu czy tyłu).
Trufla nosa czekoladowa.
Znaczne braki pigmentacji warg.
Braki uzębienia (z wyjątkiem M3). Przodozgryz, tyłozgryz i inne wady zgryzu.
Oczy inne, niż brązowe
Entropion, ektropion.
Ogon skręcony w pierścień lub wysoko zakręcony nad grzbietem.
Brązowe opuszki palców.
Sierść lokowata lub sznurowa.
Nieprawidłowa maść (czekoladowa z takimż nosem, czarna podpalana , czarna, srebrzysta, wilczasta).
Zupełny brak maski.
Nadmiar bieli (dalej, niż na palcach, biała plama na piersi większa od dłoni, biel w innych miejscach).
Każdy pies o nienormalnej budowie i/lub przejawiający zaburzenia zachowania powinien byćzdyskwalifikowany.
N.B. : Samce muszą mieć dwa normalnie wykształcone jądra, w pełni wyczuwalne w mosznie.
